“Jij mag ook gezien worden!"
“Je bent het waard om erbij te horen!"
“Je mag zijn wie jij bent!“
“Iedereen is welkom!”
Wat mooi is het toch dat de mensheid zo open en liefdevol naar elkaar is geworden.
Afkomst, nationaliteit, geloofsovertuiging, geaardheid… het maakt allemaal niets meer uit.
Want je hoort erbij! Een warme deken van liefde rolt dagelijks over je heen.
Mooi? Och… hoe mooi dat werkelijk is, daar zou ik een heel artikel aan kunnen wijden.
Maar dat laat ik nu even rusten, want het gaat mij om iets anders.
Die warme liefdesmantel van inclusiviteit is lang niet altijd zo groot dat hij iedereen bedekt.
Bovendien zitten er scheuren in, zorgvuldig bedekt met lapjes, maar die verhullen slechts het gat.
De warmte ontsnapt er toch doorheen en laat een stroom ijzige kou naar binnen waaien.
Hoezeer er tegenwoordig ook gestreefd wordt om iedereen erbij te laten horen… vaak mislukt het toch jammerlijk.
Want laten we eerlijk zijn: hoe vaak zijn uw Oekraïense buren al bij u op de koffie geweest?
En de Afrikaanse kinderen op school; mogen zij thuis met uw kinderen spelen?
Als we het breder trekken: horen de Joden er in ons land écht bij?
Het antisemitisme steekt opnieuw de kop op, en de aanvallen worden steeds gruwelijker.
Nee, we hoeven niet alle beslissingen goed te keuren die genomen worden in een oorlog ver weg.
Maar kunnen we die keuzes de Joden hier in ons eigen land aanrekenen?
Denkt u dat, als ik hen zou vragen: “Hoort u er echt bij?”, het antwoord een volmondig “Ja!” zou zijn?
Ik acht die kans klein.
“Iedereen is welkom!” klinkt zo prachtig.
Maar stel dat er werkelijk een groep andersgelovigen voor uw deur staat…
Of een stel zwervers.
Of een groep opgeschoten jongeren.
Of een club ruige bikers.
Zijn ze dan nog steeds welkom? Of voelen wij het ongemak aanzwellen?
Eerlijk is eerlijk: ook ik voel dat ongemak.
Ruimdenkend zijn is één ding, er ook werkelijk naar handelen, is iets heel anders.
We begeven ons toch het liefst in een omgeving waarin de mensen om ons heen voorspelbaar en herkenbaar zijn.
In zo’n omgeving komt de mens tot bloei.
Maar zodra die vertrouwde ruimte door invloeden van buitenaf verandert, slaat er iets om:
we worden bang onszelf kwijt te raken, en beginnen — vaak ongemerkt en ongewild — ons eigen ideaal te beschermen.
Wie te ver van ons afstaat, hebben we er liever niet bij.
En zij die we buitensluiten, voelen het haarfijn aan: “Wij horen er niet bij.”
Tot nu toe heb ik het breed gehouden, in de context van groepen.
Maar wat als ik persoonlijk de gevolgen ervaar… van er níet bij horen?
Volgende week het vervolg.
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties