Hoe is de stemming vandaag? Is het een vrolijke boel, of loop je gefrustreerd tegen de muren op? Ben je nog niet helemaal wakker, wat duf en suf misschien, of bruist de adrenaline door je lijf en vlieg je van hot naar her?
In de week voorafgaand aan de verkiezingen is de stemming hét gesprek van de dag. Televisieprogramma’s, radiotalkshows, kranten, tijdschriften… overal wordt erover gesproken. Zelfs op school, aan de keukentafel en in de kerkbank vergelijken mensen de standpunten van de verschillende partijen met elkaar. Wat zal Nederland kiezen?
De vele journalisten en politicologen die Nederland rijk is, duiden de stemming en proberen orde te scheppen in de wirwar van informatie die dagelijks over de ‘gewone burger’ wordt uitgestort. Debatten, gesprekken en interviews met politieke kopstukken vullen het nieuws. Van verkiezingsposters glimlachen de kandidaten je toe, en wie over de snelweg rijdt, ziet aan weerszijden de spandoeken hangen met de (door de campagneteams zorgvuldig gekozen) leuzen.
Om de stem nog wat extra richting te geven, zijn er volop hulpmiddelen beschikbaar. Stemwijzer, Kieskompas, Stemmen2025, CheckJeStem en talloze andere vragenlijsten staan klaar om ons te helpen en laten ons daarna precies zien op wie we eigenlijk zouden moeten stemmen.
Daarnaast zijn er natuurlijk de peilingen van Ipsos, EenVandaag, Maurice de Hond en anderen, die voorspellen wat de uitslag zal zijn volgende week woensdag.
Of nou ja… wat de uitslag zou kunnen zijn, want echte zekerheden krijgen we pas wanneer Nederland daadwerkelijk heeft gestemd. Dán weten we waar de kiezer ‘heengezweefd’ is.
Nee, we kunnen constateren: niemand ontkomt aan de verkiezingen. Zelfs niet met de omgewaaide stemposters, want iedere Nederlander krijgt de stembiljettenlijst keurig door de brievenbus geduwd, zodat je alvast kunt oefenen met het open- en dichtvouwen van dat veel te grote vel papier.
Bedreigingen, zelfs met de dood, zijn inmiddels bijna normaal geworden voor elke politicus die zich tijdens de campagne laat horen. Verwensingen en scheldwoorden vliegen hen om de oren, spierballen worden getoond. En soms denk je stiekem: kun je eigenlijk iets anders verwachten, als je ziet en hoort hoe het er in de Kamer zelf aan toegaat?
Weet u al waarop u gaat stemmen, of bent u nog in twijfel? Als ik de chaos om mij heen zie, ben ik telkens weer dankbaar dat het voor mij helder is. Slechts één partij laat een geluid horen waar ik mij van harte achter kan scharen. Slechts één partij draait niet met de wind mee. Slechts één partij houdt de Bijbel in de hand en durft haar standpunten op een goede, onderbouwde manier te verwoorden. Voor die partij wapperen langs de snelwegen de oranje-blauwe posters.
In een veranderend Nederland zou je je afvragen: heeft deze partij nog invloed? Zal zij nog stemmen ontvangen? Want wie op deze partij stemt, bekent kleur, een oranje kleur. Hij of zij hoort bij een veracht volk. Toch bereikt juist deze partij politiek veel, door zich steeds weer constructief op te stellen.
Voor zover bekend wordt de voorman van deze partij nog niet met de dood bedreigd, en kan hij zich redelijk veilig over straat begeven. Al zijn ook in deze campagne momenten te betreuren. Zo denk ik bijvoorbeeld aan het interview met mevrouw Jinek. Nee, zij had overduidelijk een ander doel dan een gesprek over de campagne.
Was het verstandig om daaraan deel te nemen? Hoe moeilijk moet het voor de voorman zijn geweest om zich staande te houden, wanneer de stroom zich tegen je keert. Wie kan dan nog standvastig blijven en in alle rust de vragen blijven beantwoorden?
Toch bracht juist dat gesprek iets teweeg: een discussie over het leven. Nee, niet over de dood, maar over elk kind dat gered mocht worden. Elk kind dat in de wieg mag liggen kraaien, wanneer het gezicht van zijn of haar verzorger over de rand naar binnen kijkt. Daar ging dat gesprek werkelijk over.
Mevrouw Jinek sloot het gesprek af met de opmerking dat er geen tijd meer was om over de campagne te praten. Hoe anders verliep het interview bij de overwegend ook linkse NOS. Daar kreeg diezelfde voorman een ongekende kans en mocht hij getuigen van zijn geloof. Hij kon vrijuit spreken over wat het voor hem betekent om christen te zijn, om in afhankelijkheid van Hem te leven.
Dan kun je je als burger weleens afvragen: waar gaat het heen met ons land? Hoe lang zal de formatie duren? Zal de SGP de drie zetels behouden die in de peilingen worden genoemd? Ach… we weten het, D.V., volgende week woensdag.
Maar één ding weet ik met zekerheid: volgende week woensdag ga ik naar het stemhokje, en dan kleur ik met een rood potlood oranje. Zij hebben mijn stem.
Al zou ik nog getwijfeld hebben, ik kreeg laatst een warm gevoel vanbinnen. Het gebeurde toen ik door Breda reed; een stad die bepaald niet bekendstaat als een SGP-bolwerk. Als gereformeerd christen voel je je in zo’n stad al snel een beetje verloren. Maar daar, langs de kant van de weg, zag ik een poster met een grijnzende politicus. Daar stond: Stem voor het leven! Stem SGP!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties