Vroeger was alles beter!
Een gevleugelde uitspraak; vooral onder de oudere generatie. De tijd waarin wij leven is vluchtig en gejaagd. Niets behoudt nog lang zijn glans; na drie minuten is onze spanningsboog uitgeput en treedt er verveling in. Het enige wat dan rest, is snel doorgaan naar iets anders, om dat vervolgens even vluchtig weer te laten varen enverder te hollen naar het volgende.
Wat dat betreft is de tijd waarin wij leven een jachtige, onrustige periode. Opvallend dat, bij wie de twintig (en zeker de dertig jaar) is gepasseerd een gevoel van nostalgie begint te groeien. De eindeloze stroom aan socialmediaberichten, appjes en snappjes vermoeit zelfs de jongvolwassene. Ook zij denken al met weemoed terug aan hun kindertijd, toen het leven nog onbezorgd was en de sociale druk veel minder.
Naarmate de leeftijd toeneemt, groeit ook de drang naar oude gebruiken. Bij de één ontwikkelt dit zich sterker dan bij de ander. In de komende tijd wil ik u als lezer af en toe
meenemen naar het verleden; terug naar de tijd van toen. Maar wel op een manier die past bij 2025: in korte artikelen, zodat u de spanning niet al te lang hoeft vast te houden.
Deze week stond ik in een relatief klein dorpje. Zo’n dorpje waarvan je zegt: “Als je er niet moet zijn, kom je er ook niet.” Een dorpje aan de rand van de kaart, en al weten we inmiddels dat de aarde rond is, toch lijkt het zo’n plek waarvan je denkt: als ik hier rechtdoor rijd, val ik eraf. Het einde van de wereld ligt achter het laatste huis. Daarachter volgt niets dan leegte.
Het is zo’n dorpje waar niemand van heeft gehoord zodra je je buiten een straal van vijftig kilometer begeeft. Langzaam vergrijst het dorp: de jeugd trekt naar de grote stad, de
ouderen blijven achter. De supermarkt heeft inmiddels zijn deuren gesloten, en de kapper komt alleen nog op afspraak. Wie wil winkelen, moet de auto nemen naar de stad.
Het is zo’n dorp waar kinderen nog betrekkelijk veilig over straat kunnen, om samen te gaan slootjespringen in de nabijgelegen polder. Zo’n dorp waar op zondag de kerkklok
luidt en de kerkgangers te voet ter kerke gaan. Een dorp dat een beetje is blijven hangen in de tijd, maar waar naastenzorg en gemeenschapszin nog voelbaar zijn.
Zo’n dorp waar je als buitenstaander altijd een buitenstaander blijft, maar waar de deuren zich toch openen voor wie zich met een warm hart laat kennen. Wat je geeft, keert naar je terug.
Daar, in dat dorp, herleven scenes uit oude tijden. Daar snoept men nog met snoepsoldaatjes en kaneelkussentjes. Daar staat de stamppot nog te pruttelen op het vuur. Daar zet men nog koffie met filters en zit men ’s avonds te handwerken aan tafel.
Daar schudden het beste van vroeger en het goede van nu elkaar de hand.
Daarom start ik op deze website een serie waarin ik het waardevolle van het verleden wil laten herleven in het heden.
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties