Voor elk die in het duister dwaalt…
Een paar weken geleden. Na een avondverplichting rijd ik huiswaarts. De zon is al lang onder. Het is donker. Wel is het een heldere nacht. De maan werpt haar zwakke, weerkaatste zonlicht over de duisternis om mij heen. Wie veel in de auto zit, went zichzelf snel aan om tijdens het rijden de nodige gesprekken te voeren: zo worden het aangename en nuttige met elkaar verenigd.
Al telefonerend kom ik in de buurt van degene met wie ik bel. Het idee ontstaat om elkaar in levenden lijve te treffen en verder te spreken. Hier links, daar rechts… en niet veel later doemt vanuit het duister een gestalte op die richting mijn auto loopt. Hij stapt in, en spontaan besluiten we door de nacht wandelend verder te vergaderen.
Zo lopen wij, pratend, de nacht in. De straten zijn leeg; ook de wegen rondom het dorp. Dof klinken onze voetstappen in het duister. Wanneer we het bos ingaan, wordt het zicht minder. Toch verlicht de maan het pad voldoende om mij te behoeden voor het zetten van mijn voet in de uitwerpselen van een paard. Op tijd wijk ik uit en vervolg mijn weg, samen met mijn gesprekspartner. Niemand ziet ons, niemand passeert ons. Je zou kunnen zeggen: samen dwalen wij deze avond door de nacht.
Toch is dat niet helemaal waar. Wij lopen weliswaar in cirkels rond het dorp, maar dwalen doen we niet. Mijn metgezel kent de weg blindelings, en zelf heb ik een behoorlijk idee van waar ik me bevind. Geen moment ben ik bang dat ik de weg terug naar mijn eerder geparkeerde auto niet zal vinden.
Hoe anders was het bij de Egyptenaren toen Israël in hun land verbleef. Van de tien plagen beschrijft de negende plaag drie dagen van dikke duisternis. Men zag werkelijk geen hand voor ogen. Al het licht was hen ontnomen. Geen dageraad, geen vlam die een kamer verlichtte. Overal: diepe, verstikkende duisternis. Geen vogels die floten, geen honden die blaften. Alleen huilende kinderen en angstige volwassenen doorbraken de stilte. Men vond elkaar slechts op de tast; elkaar zien was onmogelijk geworden. Dáár dwaalde men.
En anno 2025… wie dwaalt er nu in het duister? Zijn dat alleen de blinden die het daglicht niet kunnen zien? Alleen zij die op de tast door het leven gaan, gesteund door stok en hulphond?
Of dwalen ook zij die zien hoe angstig de tijden zijn waarin we leven? Zij die met weemoed toezien hoe secularisatie en Godsverlating voortwoekeren? Zij die de wereld zien afglijden in het uitleven van de zonde? Bij wie de angst om het hart slaat wanneer zij hun ogen richten op het nageslacht en zich afvragen: “Hoe zal het mijn kinderen vergaan?”
Wie dwaalt er in het duister? Zijn het zij bij wie de nevel van angst, zorg, stress of opgepropte gevoelens de geest verduistert? Zij die met een onzichtbaar kruis door de tijd gaan; bij wie de vreugde in het hart is verkoeld? Zij die depressief of verdrietig zijn om hun lot, geen uitweg meer zien, zich onbegrepen, verlaten en eenzaam voelen? Voor wie heuvels van zorgen onoverkomelijke bergen zijn, waar niemand hen overheen helpt? Zij die grijpen naar middelen, naar zelfbeschadiging… of, nog erger, met suïcidale neigingen door het leven gaan?
Herkent u zich in één van deze zaken? Of zegt u: “Nee, dat herken ik niet.” Dan mag u zichzelf gelukkig prijzen. Of… is dat niet zo?
Want: als u niet dwaalt in het duister, hoeft u ook geen licht te hebben om de weg weer te vinden. En wie van ons dwaalt niet in het duister van de zondenacht? Allen lopen wij onze weg van wieg tot graf. Als wij die niet zoekend lopen, dan storten wij aan het einde in het diepere, donkere graf neer. Daar gaan wij zoeken, zoeken naar redding, maar dan is het te laat. Voor u en voor mij.
Het is zaak om op de levensweg reeds te gaan dwalen. Zoekend naar hulp, naar de juiste weg, naar Zijn genade.
En wat zo bijzonder is (waar ik D.V. deze maand op terug hoop te komen):
staat er niet dat er hulp is voor elk die in het duister dwaalt?
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties